Huzursuzluğun biri bin para bugünlerde. Anlayamıyorum olanı biteni. Saatlerce tavanı izlemekte arıyorum çareyi. Bakıyorum, o bakıyor.. Böyle saatler geçiyor.. En son üstüme üstüme gelmeye başlıyor. Daralıyorum. "İçimde bir ateş var" derler ya. Sönmüyor hiç.. Yaktıkça yakıyor. Genzime kadar tutuşuyorum. Boğazım düğüm düğüm oluyor. Ağlamak istiyorum olmuyor. Tam şuramda bi yumru.. Hiç gitmiyor..
Her sabah uyandığıma şükretmek yerine, "Allah'ım!" diyorum "neden doğdu bu güneş?!" Yine gülümsüyorum etrafa, "günaydınn :) " ..
Öyle kırıldı ki içimde bi yerler.. Toparlanamıyor, toparlayamıyorum. Bu sefer dağıtıyorum iyice. "Ne olacaksa olsun bana ne?!" Çekip gitmek geliyor içimden. Kimsenin varlığından haberi olmadığı bi yere. Yapayalnız.. Ölmüş bilsinler istiyorum. Üzülürler mi orasını da bilmiyorum ama.. Öyle bilsinler istiyorum işte.
Hayatta en çok kime değer veriyorsan seni o yıkıyor. Belki başkaları da acıtıyor ama.. O yıkıyor işte..
Öyle yalnız, öyle kimsesiz, öyle öksüzüm ki..
Genç yaşımda acıların çoğunu yaşadım. Daha ne derdin var ki benimle hayat?
Saatlerce, günlerce, aylarca uyumak istiyorum.
Uyumak, uyumak, uyumak...
Ve hiç uyanmamak...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder